De inbouw van de appartementen

      Providentia heeft maar 16 jaar in zijn nieuwe pand gezeteld. Daarna is het net als zijn twee buurpanden op de nummers 365 t/m 369 verkocht aan een ontwikkelaar. Deze nam de verbouwing tot appartementencomplex niet zelf ter hand, maar volstond ermee het geheel notarieel te splitsen in afzonderlijk verkoopbare eenheden. In het hoekpand 359-363 zouden op de verdiepingen zeven woonappartementen van verschillende grootte komen en op de begane grond een winkel en een kantoortje. De verkoopfolder bestond uit een bundeltje plattegronden waarop de indeling in appartementen per verdieping met inktlijntjes was aangegeven, meer niet. Even later trad de verkoopmakelaar bij het passeren van de koopaktes op als wettelijk vertegenwoordiger van de ontwikkelaar, nadat hij voor elk van de drie leegstaande gebouwen een VVE had opgericht. Toen de appartementsrechten te koop kwamen was er echter nog geen sprake van appartementen. Bij de bezichtiging van het pand troffen de aspirant-kopers het kantoorgebouw aan in de staat waarin het zich bevond toen het werd ontruimd. Alles zat nog op zijn plaats: de scheidingswanden, de blauwe heugafelt vloerbedekking, de systeemplafonds met TL-banen en de convectors. Het was moeilijk zich toen al een beeld te vormen van de toekomstige woonruimte. Op dat moment was er feitelijk nog maar één ding zeker en dat was het schitterende uitzicht, dat de kopers mede tot aankoop had verleid. 

      Nadat hun koopaktes bij de notaris waren gepasseerd konden de eigenaren nog niet meteen aan de slag met de inbouw van hun appartementen. Eerst moesten de gemeenschappelijke voorzieningen nog worden aangebracht door een gemeenschappelijke aannemer, die daartoe opdracht had gekregen van de VVE. Het ging daarbij in hoofdzaak om het opmetselen van de woningscheidende muren, het installeren van de meterkasten, het aanleggen van de nutsleidingen tot een punt in elke woning en de afwerking van het trappenhuis. Toen dat na enkele maanden allemaal bijna gereed was ging de aannemer failliet, wat de gezamenlijke opdrachtgevers wel veel hoofdbrekens heeft opgeleverd, maar gelukkig slechts weinig financiële schade. Eindelijk konden de eigenaren nu werkelijk een beeld krijgen van de ruimte die ze hadden gekocht, te weten een vrij indeelbare plak lucht, begrensd door een betonvloer, een betonplafond, aluminium buitenkozijnen en een gemetselde muur met een voordeur. Elke eigenaar koos een eigen architect om voor hem/haar naar eigen idee een mooie woning te laten ontwerpen en daarna een eigen aannemer om dat ontwerp ook te realiseren. Zoals te verwachten viel bleek al snel dat de appartementen onderling sterk verschilden qua indeling, materiaalgebruik en kleurstelling. Het eerste appartement was in juli 1997 gereed voor bewoning, het laatste pas een klein jaar later.

      De eigenaren hebben met deze aanpak bewust veel meer risico’s gelopen dan bij aankoop van een complete woning het geval zou zijn geweest. Op het moment van aankoop was het bijvoorbeeld nog allerminst zeker of de bouwvergunningen voor de gemeenschappelijke voorzieningen en het eigen appartement wel zouden worden afgegeven en ook of de kosten van de aannemers wel binnen de begrotingen zouden blijven, Maar dat hadden zij er graag voor over, want het was ook een unieke kans om geheel naar eigen smaak een woning te laten bouwen. 

Hendrik Battjes, 9 november 2013